YENİPAZAR...
YENİPAZAR...
Benim ben olmamı sağlayan güzel insanların toplandığı, ecdat yadigarı şirin bir kasaba...
İlk görev yaptığım yerde (Elazığ-Maden -Polat Köyü) bir öğretmen olarak1993 yılı Ekim ayı itibariyle yedi yılımı tamamlamıştım.. O zamanlarda öğretmenlerin kimisinin gelmeden istifa ettikleri, gelenlerin ise başka yerlere tayin yaptırmak için uğraştıkları, zorunlu süreleri olan 2-3 yılı tamamlayanların ise ayrıldıkları bir yerde tam yedi yıl mutlu ve huzurlu olarak kalmıştım.. Ancak her şeyin bir başının bir sonunun olduğu gibi oradan da ayrılma vaktim gelmişti.. Tayin zamanı ikametgahım olan İzmir´e tayin istemiştim.. Tayin durumumu sormak ve takip etmek için Ankara´ya gittiğimde İzmir´e tayinimin olmadığını istersem Bilecik´e verebileceklerini söylediler.. Bilecik de nereden çıktı? dedim. ´İyi düşün bize hemen söyle´ dediler... Bilecik il haritasını önüme aldım. Dedim bir uçtan bir uca zaten seksen kilometre neresinde olsa çalışırım... Elazığ´da çalıştığım köyden şehir 75 kilometre ve 2 buçuk - 3 saatte gidilen yol buranın en uzak yerinden ne olur diye de düşündüm. Tamam dedim kabul ediyorum fakat Bilecik´te merkezi bir yer olsun... ´O kolay´ dediler, ´seni şimdilik Bilecik il emrine alalım, gerekli talimatları da veririz, oradan istediğin uygun bir yere yaptırırsın...´ Hayırlısı olsun dedim, Ankara´dan ayrıldım.
Ankara´dan ayrıldıktan bir kaç gün sonra yeni görev yerimi öğrendim. Bilecik ili, Yenipazar İlçesi, Yukarıboğaz Köyü...
Haritalardan inceledim, Bilecik merkeze en uzak yerlerden biri. Olmaz dedim çok uzak bir yer kaldığım yerlerde fazlasıyla kalmışım burada merkezi bir yer istiyorum... Bilecik İl Milli Eğitim Müdürlüğü´nü aradım, durumu izah etttim; ´tamam hocam haberimiz var, doğru. Bize gel değiştirip seni merkezi bir yere alacağız, şimdilik Bilecik İli´ne girmen önemli´ dediler.
Elazığ´dan üç beş koli eşya, yatak-yorgan falan derken, Bilecik Otogarı´nda teslim almak üzere Elazığ´da trene teslim ederek Bilecik macerasına başladık...
Bilecik´e gelmeden önce Yukarıboğaz´dan da birkaç kişiyi arayıp hangi gün köye geleceğimi söylemiştim. Ben öylesine köye uğrayıp sonra İl Milli Eğitime giderek merkezi bir yere gitmeyi düşünüyordum..
Belirtilen tarihte köye geldiğimde ne göreyim, öğretmen gelecek diye bütün çocuklar okul bahçesinde toplanmış, hepsinin gözü ışıl ışıl... Biz geçen yıldan beri öğretmensisiz ne olur gitme kal diyorlardı sanki... Evet kalmaya karar vermiştim. Çünkü o bakışları boş geçemezdim...
Öğretmenin geldiğini duyan köylüler geldiler. Muhtarı sordum, Göynük panayırında olduğunu ve akşam geleceğini söylediler. Akşam oldu muhtarımız, babacan Ramazan Amcamız geldi...
Ramazan amca ile kısa bir hoşbeşten sonra başladık okula yapılacakları konuşmaya... ´Tamam hocam, hepsini halledeceğiz´ dedi. Hemen çağırdı birkaç kişi yarın şunlar şunlar yapılsın dedi. İnsanların hepsi ´tamam´ diyordu kimse itiraz etmiyordu; doğrusu çokta tuhafıma gitmişti. Okulumuzun ve lojmanımızın boyası badanası, çatı baca tamiratları, bahçe temizliği ve her türlü bakımı iki günde yapılmıştı. O insanların, o misafirperverliği de çocukların bakışlarına eklenince kafamda hiç bir soru işareti kalmadı, kendi kendime tamam, dedim ben burada kalıyorum... ´Muhtarım ilçeye gidelim geldiğimi söyleyip göreve başlayayım´ dedim. ´Hocam bizim ilçemizde çarşamba günleri pazar kuruluyor, çarşamba gidelim, ihtiyaçlarımızı da gideririz´ dedi.
Ve... YENİPAZAR..
1993 yılı Ekim ayı ortalarında Yenipazar´a geldik.. Ben bir ilçe merkezi, hükümet binası arıyorum... Bilenler biilir şimdiki hükümet binasının yerinde bir ilkokul onun yanında da küçücük bir ev İlçe Milli Eğitimmiş. İçeri girip evraklarımızı verip görevimize başlayarak hayırlısıyla yeni bir hayata da merhaba demiş olduk...
Yukarıboğaz Köyü´nde askerlik görevim de dahil 1997 yılına kadar kaldım. Köy okulları taşımalı eğitim kapsamına alınınca İl dışına tayin istedim, Manisa Alaşehir´e de tainim çıktı. Yenipazar mı? Alaşehir mi? tercih yapmak zorundaydım. Hiç kimse oradan ayrılmamı istemiyordu. O zaman ki İlçe Milli Eğitim Müdürü´müz Halil Değirmenci ağabeyimizin ısrarlı isteğiyle de Yenipazar´da kalmaya karar verip, çıkan tayinimi de iptal ettirdim.
Her günü bir anı olan Yukarıboğaz Köyü İlkokulu defterini kapatarak Yenipazar Atatürk İlkokulu´nda göreve başladım. Çok saygı duyduğum Bahattin Müdürüme ´Müdürüm hangi sınıfa gireceğim?´ dediğimde tebessüm ederek, ´sınıfını boş ver öğrencilerin hazır bile´ dedi. Ben bir şey anlamamıştım ama
Birinci sınıfları almıştım. Okulun ilk haftasında, ilk günü de olabilir, okul bahçesinde bir velimiz yanıma geldi. Tanıştık. ´Hocam siz bizleri tanımasanız da bizler sizleri çok iyi tanıyoruz. Ben Barış Ozan Özmen isimli öğrencinizin babasıyım. Çocuklarımız size emanet okulumuz için, çocuklarımız için her türlü katkıyı yapmaya hazırız´ diyen çok sevip saydığım, ayrılalı çeyrek yüz yıl olmasına rağmen hala görüştüğüm Ergün ağabeyimden başkası değildi. O insanların samimiyeti, güler yüzü, dostluğu benim o topraklarla olan bağımı daha da kuvvetlendiriyordu.
Günler aylar, yıllar bir su gibi akarken sınıfımızla birlikte üçüncü sınıfa geçmiştik ama benimde mazeret tainim İzmir´e çıkmıştı. Velilerime, öğrencilerime söyleyemiyorum... O güzelim öğrencilerimi öğretmensiz bırakmayı göze alamıyorum... Yerime öğretmen bulunmasını bekliyordum. Bu arada İzmir´den sürekli arıyorlar ´bir an önce gel başla, yeni atama yönetneliği çıkt,ı başlamazsan ataman iptal olur, bir daha tayinin zor çıkar´ diye... Ayrılacağız başka yolu yok... Yerime öğretmen ayarlattık.
11 Nisan 2000´de o güzelim beldeden arkamda yeşermeye hazır bir çok filiz bırakarak ayrılmak zorunda kaldım...
Şöyle arkaya bir bakıyorum da gerek Yukarıboğaz Köyü´nde gerekse Yenipazar Merkez´de tabiri caizse zemheri ayında bıraktığım tohumlar bir kardelen gibi çıkarak başak olmuş ve yürekleri vatan ve bayrak sevdası ile dolarak dalları meyveye dahi durmuştur.
Ne mutlu bana ki o topraklara gitmiş ve o insanlara tanışmışım...
Bilecik
26.04.2024
