Bir gün Atina’ya varacak olursan önce seni Attika ovasının deniz yüzeyinden 150 m yükseklikte M.Ö. 5. Yüzyılda eşdeyişle tam 2 bin 5 yüz yıl önce Perikles döneminde inşaatlarına başlanan Atina Akropolis’i hoşgeldinler; önünde saygıyla eğilirsin.
Kentin etrafını zaman içinde mantar gibi saran çirkin ve estetikten son derece yoksun yapılaşmalar Akropolis’in heybeti karşısında utanmazca sırıtıp dururlar. Sen bunun farkındalığıyla ağzını açmaya çekinirsin.
Kentin en işlek noktalarından Monasterio’da merak içerisinde dolaşırken birdenbire Platon’u görüverirsin; tam selam verip hal hatır soracakken bir de bakarsın onun hemen yanıbaşında Aristoteles gülümseyiverir, ne diyeceğini bilemezsin. Az ileride Sokrates akademisi önünde öğrencileriyle demokrasi üzerine sohbet etmektedir. Sonra birden bir atın üzerine doğru geldiğini görür, korkuyla “höst” diyecek olursun, o zamanlar henüz “küçük” olan Büyük İskender’in hışımla atını Trakya yönüne sürdüğünü görürsün.
Birden kulağına taksi klaksonları gelmeye başlar; dikkat etmezsen üzerine çıkacak gibidirler, çünkü yayalara öncelik vermezlerdir.
Agora meydanına doğru yürürsün kalabalığın içerisinden dikkatlice. Cami kubbeli bir bina görürsün. Birazcık yaklaşınca ilkin Latinlerin katolik kilisesine çevirdikleri Parthenon’un Osmanlılarca camileştirilmiş olduğunu öğrenirsin.
İstanbul ya da İzmir’de gibisindir; gördüklerinin tamamı sanki Yunanca konuşan Türkler ya da Anadolu’lulardır (güneşin doğduğu ülke). Kiminin ataları Samsun’dan, kiminin Keresun (Giresun), kimininse Trabzon’dandır, birisinin hatta halâ soyadı Başustaoğlu’dur…
Kültürün tek yaşam ve besin kaynağının dil olduğu gerçeği bir kez daha çarpar yüzüne, için burkulur: O muhteşem yapıları yapanların geride kalanlara bıraktıkları geometri, mimarlık ve estetik mirasının yüceliği karşısında ağzının ve beyninin kuruduğunu hissedersin.
Ertesi günün neler hazırladığı heyecanıyla Rebetiko ziyafeti için hazırsındır şimdi.
Fikret Yıldırım
Akrapolis | Atina 15 Mart 2024 Akşamı
