İnsanlar gördüm bugün, zihnimdeki sandıklarda; hiç yoktular. Çocukluğumdular, ilk gençliğim, sevinçlerim, esrikliklerim, mutluluklarımın portreleri, anılarımdılar ama yoktular.
Gözleri vardı ama kördüler; görüntülerini göremezdiler.
“Beni tanıdın mı”ydılar, “seni bilemedim”diydiler; yoktular.
“Yıkılmış duvarlardan düşüp parçalanmış resim çerçevesi”ydiler.
Ekindiler, harmandılar; kozaydılar, ipektiler; ıpıssız gecede yıldızları perdeleyen koyu renkli perdeydiler.
Ağızları var, sesleri yok; ömürlerini bedavaya harcamış canlardılar.
“Bir daha ne zaman geleceksin”, “ah ben seni bir daha göremem”diler.
Kökü kurumuş, yaprakları toz olup rüzgâra karışmış çınardılar.
İnsanlar gördüm bugün; adları silinmiştiler; insanlar, bilinçaltımın yalan yüzleriydiler.
Bugün ben zamanın tahteravallisinde yok oldum.
Fikret Yıldırım
Bugün
