Ne görüyorsun?
Zamanın acımasızlığına direnen, kerpiç duvarlı, yaşam yorgunu, bitkin, solgun, suskun, yılgın, soluk anılar albümü, köhnemiş bir hane mi?
Sevinçlerin acıların, mutlulukların tasaların, uzun gecelerin, ışımayan sabahların, kuzine sobada çıtır çıtır yanarken yayılan meşe kokusunun, bahar yaseminlerinin, kuş cıvıltılarının hiç yaşanmamışcasına silinip gittiği bir zihin oyunu mu?
Sonsuzluk nehri üzerindeki sınırsızlık köprüsünün üzerinde yürüdüğünün bilincinde olarak beni hiç fark edebildin mi?
Peki benim sende ne gördüğüm hiç aklına geldi mi?
Kimlerin, hangi canların benden gelip geçtiğini, penceremden hangi sayısız dünyanın göründüğünü, kadınlarımı, yağız delikanlılarımı, çiçek kızlarımı misafir edip barındırdığımı hiç düşündün mü?
Görüyorum; yine huzurun yok, uyuyamıyorsun yine, kaygıların, endişelerin, korkuların peşini bırakmıyor; yine doymuyor karnın ve ruhun, yine adalet aramadasın. Yine zindanlara atılmış çocukların, umutsuzluk sarmış her yanını.
Yılma, korkma, umudunu asla yitirme sen!
Beni görmeyi, bendeki sabrı anlayabilmeyi becerebiliyorsan bu sana ve çocuklarına sonsuza dek yeter!
Ben direncim, ben umut!
Görsene!
Foto | Gökhan Yüksel • Stavropulo - İskeçe
