Dörtgen bir kâğıda bakarsın bazen; solmuş, ışığın var edip sonra da yok edeceği, eskimiş giysiler, nesneler, kareyi çoktan terk etmiş yüzler ve gözler.
Sana gülümserler; anılarına fısıldayıp sessizce seslenirler.
Gözleri çoktan sönmüştür kimilerinin, üzerlerinde otlar, çiçekler.
Sesleri kısılmıştır çoktan, anılardadır sedaları, ünlemeleri.
Sen onlara bakarsındır, onlar da sana ama yalnızca sen görmektesindir onlarsa yalan olmuşlardır.
Karanlıktan gelip yine karanlığa dönmüşlerdir; sense bir süreliğine daha görünmeyi sürdüreceksindir.
Işıktır göründüren, ışıktır gösteren.
Ne kadar güzel de olsa gözlerin, ışıktır baktıran, gülümseten.
Işığın sönse de yüreğin hiç kararmasın.
Çünkü ışığı senden sonrakilere devretmektir tek görevin ve varlık nedenin.
Gözlerinden öperim senin.
Fikret Yıldırım
Işığa Aşktır
