Mekânın ötesine geçen müzik, zamanın sonsuzluğunda akar kelebek kanatlarıyla, ığıl ığıl. Burada ve şimdide delip çıkar varoluşun sabırla ördüğü kozasından, usul usul.
Seni öpüp okşar, ruhunun en ince incisinden, seni sever gözlerinin en maî mavisinden.
Senden bana konar mekânın en görünmez tülünün tiril tirilcesinden.
Sonra ben kanatlanır sana konarım saniyenin en sonsuzluğundan uçar giderim.
İkimiz birden o oluruz ardından, mutluluğun resmini çizeriz zaman tuvaline, gözlerimiz bir, nefesimiz bir oluruz, sınırsızlığın en yücesinde.
“Bir”de buluşur “hiç”te yok oluruz varoluşun büyüsünden.
Fikret Yıldırım
Görsel | decoros.com
