Hiç kımıldamadan sudaki kendine bakıyordu.
En ufak bir titremesi, anında suya yansıyordu.
Yaklaştıkça yansısı da yaklaşıyor, uzaklaştıkça o da uzaklaşıyordu.
Göğün mavisi, söğüdün saçları ve geçip giden kuşlar da suya yansıyordu.
Bir tek sesini ve kokusunu yansıtamıyordu su.
Sonra, nasıl olduğunu bilemeden, birden suya düştü!
Şimdiyse artık kendini hiç göremiyordu.
Su onu içine almış, kendisine göstermiyordu.
Tıpkı kendini görememenin ölüme denk olduğu gibi.
Evet, ölüm kendini göremezlikti.
Kendini görebilmekse ölümsüzlüktü.
Ölümsüz olanlar, kendilerini sonsuza dek görebilenlerdi.
Fikret Yıldırım
Görsel | https://pixabay.com/id/illustrations/
