Resmin zamanı olmuyor; yalnızca senin zamanınla sınırlanıyor. Sen gidiyorsun ama resim öylece orada duruyor. Ta ki, günün birinde o da fiziksel nedenlerle yok oluncaya kadar.
Yıllar öncesinde aynı resim karelerinde yer aldığın eş, dost ya da arkadaşlarınla bambaşka bir zaman diliminde karşılaşıyorsun; duygu ve düşüncelerin alt üst oluyor. Akıl almaz bir yanılsamayla baş etmek zorunda kalıyorsun. Az biraz sonra bir de bakıyorsun ki, ne sen o resimdeki sen zannettiğin sensin, ne de o resimde yer alan ve belki şimdi çoktan bu fiziksel dünyayı terk etmiş olanlar aynı kimseler.
Resimden geriye doğru gittiğimizde ise ilkin aynadaki yansımamıza, oradan da atamızın sudaki suretinin ayırdına vardığı, kendimizle ilk mucizevî karşılaşmamıza varıyoruz.
Kendimizi görmediğimizde, değişimi ve kişisel varoluşumuzun dışındaki zamanın akışını bilemiyoruz.
Birbirimizi her görüşümüz son görüşme olabiliyor, birlikte verdiğimiz her poz, bizler gözden kaybolduktan sonra da çok uzun bir süre varlığını sürdürebiliyor.
Resmin zamanı olmuyor ama resmi çekenin ve çekilenin sonu kaçınılmaz oluyor.
Fikret Yıldırım
Foto | Fikret Yıldırım • Resmin Zamansızlığı
