Zamanın ve bedenimin farkında olmaksızın okuyorum kitabımı.
Ne nefesimi ne de kalp atışlarımı duyuyorum bu anda. Arada bir yanımdan geçenlerin ayak seslerini ve beni görür görmez susuşlarını, bir de sürekli öttükleri halde çok seyrek farkına vardığım kuşların solo şarkılarını işitebiliyorum.
Sonra tüm bunlara bir de rüzgârın uğultusu ve yirmi metre yükseklikteki ağaçlarla dolu ormandaki yaprak hışırtıları ekleniyor.
Derken, her şeyin hiç kımıldamadan durduğu bir anda hiç beklemediğim bir şey oluveriyor.
Okuduğum son tümcenin son noktasına geldiğimde, sayfanın tam ortasına, zamanın görünmez eleğinin en küçük gözesinden sen düşüveriyorsun.
Şimdi artık bütün sesler ve kokular kaybolmuş ve zaman durmuştur.
Bir tek sen varsındır ve bir de seni görebilen bir tek ben.
Bu anın tek tanığı benimdir.
Bunu sen de bilmiyorsundur.
Fikret Yıldırım
Foto | Fikret Yıldırım
