Yalnızca nefes alıp verirken “an”lamı var “an” ve zam”an”ın.
Bir tek nefes alıp verirken işitip konuşabilir, görüp gösterebilir, okuyup yazabilirsin.
Yüreğin inip kalkarken sadece, sevip gülümseyebilir, nefret edip ağlayabilirsin.
Küt küt atarken kalbin ancak “şimdi”den düne ve yarına bakabilir, mücadeleye hazırlık yapabilirsin.
Ve bütün bunlara rağmen, en fazla bir kaç dakika nefes almadan durabilirsin: Nefes alabiliyorsan “var”sındır, veremiyorsan “yok”sundur.
Hiç bir maddî değer, alıp verdiğin nefesi ödemeye yetmez. Seveceksen ve öfkeleneceksen, saldıracak ve öldüreceksen çok az bir düşünme zamanın var: Şimdi.
“Şimdi”den ne “geçmiş”e ne de “gelecek”e kaçabilirsin.
Kaçma!
Varsan da “şimdi” varsın, yoksan da “şimdi” yoksun.
Sen “şimdi”sin, senden bir şey kalabilecekse geriye o yalnızca “her zaman”dır.
“Nurlar içinde mi uyursun, ışıklar içinde mi” yoksa “ kevser suyu mu içersin, zıkkımın kökünü mü” hiç kimse bilemez!
Fikret Yıldırım
Görsel | Hayat Ağacı
