Birbirimiz hakkındaki düşüncelerimizin, duygu ve hislerimizin temel ve belirleyici kaynağı ne olabilir?
"Kendi"ni bil(e)meyen "ben"in, "sen" ve "o" ve de "onlar" hakkındaki bilgisi neye dayanır? Örnekse, "sen" bunları yazmaya başladığında, önünden geçmekte olan iki bisiklet sürücüsünün "sana" gülümseyerek hafifçe bir baş selamı vermeleri de neyin nesidir? Ve biraz sonra, aksi yönden gelmekte olan diğer iki bisiklet sürücüsünün de "seni" görüp de görmezden gelerek selamsız-sabahsız geçip gitmeleri nedendir? Sağlı sollu, yaya ya da bisikletli geçip gidenlerin "sana" ilişkin davranışları ve tavırları neden başka başkadır?
Yer, Grunewald içinde, bir derenin kenarındaki banktır; vakitse güneşle vedalaşma vaktidir.
Biliriz ki, her bir an, bir daha asla yinelenmeyecektir. Zamana yenik düşüp geride kalan tüm yaş"an"tılar, görüntüler, düşünceler, duygu ve hisler, yitip gitmekte midirler? Yok eğer hiç bir yere gitmiyorlarsa nerede toplanıp birikmektedirler? Onları izleyen "şimdi"lerde ne gibi etkileri ve belirleyicilikleri vardır?
Her şey ama her şey geçip gitmekteyse, sahne hep aynıyken oyuncu ve dekorların sürekli değişerek gözden ıraklaşması nedendir?
Bunları "kendi"mize "biz" sormayacaksak "kim" soracaktır? Şimdi değilse eğer ne zaman? "İşleri başlarından aşkın olanlar"ın ne zaman "başları işlerinden aşkın" olacaktır?
"An"ın "an"lamını "şimdi" sorgulamayacaksak "ne zaman" sorgulayacağızdır?
"Çözümleri yaratan soruları"ysa "soruları yaratan da çözümleri" değil midir?
Fikret Yıldırım
Berlin | Grunewald
