Yazmak, beni “an”la lütfen, demek:
Hemen “şimdi”! “Şimdi” değilse eğer sonra; en yakın zamanda. Ama mutlaka “an”la!
Söylemekse, beni “dinle” ve hemen “şimdi” “an”la lütfen, demek: Hemen “şimdi”! “Şimdi” değilse eğer asla “an”layamayacaksın!
Söz, zamandaki “an”lam yolculuğunda, kendinden uzaklaşıp yitip gider.
Söz, özüne körleşir, döne değişe yok olur.
Yazı, hep “burada” ve “şimdi”de durur.
Söz, döne değişe direnir yok oluşa ama er ya da geç yok olur yiter.
Söz uçar zamanda, ancak gaipten çınlar.
Sel gider kum, sen gidersin yazın kalır.
Fikret Yıldırım
Sümer Tableti | https://tr.m.wikipedia.org
